Opus Dei

Jakże dobrze nam jest, Panie, w Twojej zranionej dłoni! Ściśnij nas mocno, zgnieć, abyśmy się pozbyli całej ziemskiej nędzy, abyśmy się oczyścili, rozpalili, abyśmy się poczuli przesiąknięci Twoją Krwią! – A potem rzuć nas – spragnionych żniw – daleko, daleko, na zasiew z każdym dniem płodniejszy, z miłości do Ciebie. (Kuźnia, 5)

Posłuchaj: apostołowie, przy wszystkich swoich oczywistych i niezaprzeczalnych wadach, byli szczerzy, prości… przejrzyści. Również ty masz oczywiste, niezaprzeczalne wady. – Oby ci nie zabrakło prostoty. (Droga, 932)

Nadszedł dla nas dzień zbawienia, wieczności. Raz jeszcze dają się słyszeć nawoływania Boskiego Pasterza, te serdeczne słowa: vocavi te nomine tuo – wezwałem cię po imieniu.

Nawrócenie jest sprawą jednej chwili. Uświęcenie – dziełem całego życia. (Droga, 285)

Duch pokuty nie polega na tym, by w niektóre dni czynić wielkie umartwienia, a w inne ich zaniechać. – Duch pokuty oznacza umiejętność przezwyciężania siebie każdego dnia, przez ofiarowanie Bogu rzeczy wielkich i małych – z miłości i bez afiszowania się. (Kuźnia, 784)

Mówisz, że pomaga ci bardzo ta myśl: iluż ludzi parających się handlem zostało świętymi od czasu pierwszych chrześcijan? I pragniesz udowodnić, że również teraz jest to możliwe... – Bóg nie opuści cię w tym dążeniu. (Bruzda, 490)

Ewangelia z pierwszej niedzieli Adwentu (rok B) wraz z komentarzem. «Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie». Czuwać oznacza przede wszystkim kochać bliźnich, patrzeć na wszystkich z serdecznością i zrozumieniem, zdając sobie sprawę z potrzeb osób, które nas otaczają i w których możemy odkryć przyjście Pana Jezusa, będąc do tego przygotowani.

Ewangelia z 1 niedzieli Adwentu (rok C) wraz z komentarzem. «Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą». Rozpoczyna się Adwent, czas, abyśmy pozwolili się oderwać od naszego rutynowego życia i napełnić nadziejami, światłem w sercu, pragnieniami pełni i w ten sposób będziemy mogli oddać chwałę Bogu poprzez nasze życie.

Ewangelia z niedzieli 3 tygodnia Adwentu (rok C) wraz z komentarzem. „Przyszli także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i rzekli do niego: «Nauczycielu, co mamy czynić?»”. Podobnie jak chrzest praktykowany przez Jana wymagał nawrócenia, adwentowe oczekiwanie jest okazją do głębokiej przemiany na drodze świętości.

Ewangelia z niedzieli 4 tygodnia Adwentu (rok C) wraz z komentarzem. «Poszła z pośpiechem w góry». Postarajmy się także i my wypełnić „z pośpiechem” nasze zwyczajne obowiązki, nie pozwalając byśmy ulegli lenistwu, jako przejaw naszej miłości do Boga i do bliźnich.