Szlakami Ojców Kościoła

Rozpoczynamy na stronie internetowej Opus Dei publikację serii tekstów Ojców Kościoła. Ich celem jest pomoc w osobistej modlitwie.

"Ojcami Kościoła - napisał św. Jan Paweł II w liście apostolskim Patres Ecclesiae - słusznie nazywa się tych świętych, którzy w ciągu pierwszych wieków potęgą swej wiary, wzniosłością i bogactwem swej nauki wnieśli weń nowe siły żywotne i sprawili, że się wspaniale rozwijał”

Ojcowie Kościoła są mistrzami, którzy odżywiają chrześcijan wiarą w Chrystusa.

W rozpoczynającej się serii tekstów przedstawimy fragmenty pism świętych: Ambrożego, Grzegorza i Bazylego Wielkiego, Cypriana, Cyryla, czy Klemensa Aleksandryjskiego etc. jako że „Kościół jeszcze dziś żyje życiem zaczerpniętym od swych Ojców i na podwalinach położonych przez pierwszych budowniczych dziś jeszcze jest budowany wśród przeciwności towarzyszących jego wędrówce i jego codziennemu wysiłkowi (Patres Ecclesiae)”.

Ten zbiór tekstów nie pretenduje do wyczerpującej publikacji dzieł Ojców, ale chce być źródłem fragmentów, które pomogą w osobistej modlitwie i które wprowadzą czytelnika w duchowe bogactwo pierwszych wieków Kościoła. Także, jeśli chodzi o terminologię komentarzy, będziemy się starali być jak najbardziej przystępni dla czytelnika niespecjalisty. Jeśli ktoś chciałby jeszcze mocniej pogłębić ten temat, odsyłamy do źródeł bardziej wyspecjalizowanych.

Dlaczego są “Ojcami”?

Ci mędrcy, z racji czasowej bliskości do Jezusa Chrystusa chodzącego z Dwunastoma po Ziemi Świętej, są uprzywilejowanymi świadkami wiary, rodzącego się Kościoła, Tradycji i Pisma Świętego. Skoro byli zanurzeni w ówczesnych realiach nie tylko wiary, ale także zjawisk społeczno-kulturowych, pogłębili w determinujący sposób nasze zrozumienie nauki chrześcijańskiej. Ma kolosalne znaczenie, że działali w epoce niepodzielonego jeszcze Kościoła.

W sposób ściśle naukowy Ojcami Kościoła nazywa się świętych pisarzy, którzy spełniają cztery kryteria: twórczość we wczesnym etapie chrześcijaństwa (do VIII w.), głoszenie prawdziwej, uniwersalnej doktryny Kościoła, świętość życia oraz powszechne uznanie przez cały Kościół. W naszym cyklu poszerzymy nieco spektrum autorów. Zaprezentujemy szczególnie wartościowe teksty, mistrzów duchowych, chociaż brakowałoby im w jakimś aspekcie któregoś z trzech ostatnich kryteriów.

Kościół niestrudzenie wraca do ich pism, pełnych mądrości i zawsze świeżych, i stale przywodzi je na pamięć.

W starożytności termin „ojciec” przysługiwał mistrzowi. Tak w Piśmie Świętym, jak i w pozostałych świadectwach pierwotnego Kościoła zachowało się określenie nauczycieli wiary jako „ojców” swoich uczniów. Skoro zadanie nauczania wiary spoczywa przede wszystkim na biskupach, to właśnie wielu z nich nazywano „ojcami”. Termin ten rozciągnięto również na innych wybitnych pisarzy chrześcijańskich pierwszych ośmiu wieków Kościoła (do śmierci św. Jana Damasceńskiego 749 r.). Ojcowie Kościoła są mistrzami, którzy odżywiają chrześcijan wiarą w Chrystusa.

Zakończymy zapowiedź tego cyklu tekstów słowami Jana Pawła II: „Tak więc byli oni i pozostaną na zawsze Ojcami, sami bowiem są jakby stałą konstrukcją Kościoła i poprzez wszystkie wieki pełnią dla Kościoła wierną służbę. Stąd też każde następne głoszenie Ewangelii i nauczanie, jeśli chce być autentyczne, musi być uzgodnione z ich nauczaniem, każdy charyzmat i każdy urząd musi czerpać z żywego źródła ich ojcostwa, każdy nowy kamień dołożony do świętej budowli, która stale rośnie i poszerza się, musi mieścić się w ramach podwalin położonych przez nich i z podwalinami tymi musi być zespolony. Prowadzony tą pewnością, Kościół niestrudzenie wraca do ich pism, pełnych mądrości i zawsze świeżych, i stale przywodzi je na pamięć (Patres Ecclesiae)”.

Bardziej zainteresowanych tematem Ojców Kościoła oraz ich pism odsyłamy do strony www.patres.pl.