W 1945 roku założyciel Opus Dei zaprosił swoje córki do nowego projektu, nowego "wariactwa" - otwarcia akademika - tym razem w Bilbao - który miał wystartować we wrześniu tego samego roku. Miały skompletować administrację dla tego domu. Encarnita i Nisa, pierwsze kobiety w Opus Dei, pomyślały o Dorze, która w tamtym czasie pracowała w Akademiku Moncloa w Madrycie. Jej praca zrobiła na nich bardzo dobre wrażenie. Pomyślały, że nikt lepiej od Dory nie zapewni nowemu projektowi dobrego początku.
W czasie lata, gdy Dora spędzała letnie miesiące w domu z rodzicami, Nisa napisała do niej z propozycją. Dora później opowiadała, że jej ojciec dał jej list bez otwierania go, ponieważ był zaadresowany do niej, ale powiedział: "Na pewno wzywają cię do pomocy w akademiku". Kiedy przeczytała, że czekają na nią w Bilbao, Dora oświadczyła: "Nie wybieram się do tego domu". Jej ojciec odpowiedział: "Dlaczego nie? Dałaś słowo, że pojedziesz, więc powinnaś pojechać. Jeśli ci się nie spodoba, po prostu wrócisz." [1] Było dokładnie odwrotnie niż wtedy, kiedy jakiś czas wcześniej, zgłosiła swoją gotowość wyjazdu do Niemiec. Dlatego Dora mawiała: "Przede wszystkim mojemu ojcu zawdzięczam to, że stałam się częścią Dzieła." [2]
I tak Dora udała się do Bilbao. Pojechała z nią także jeszcze jedna pracownica Akademika Moncloa: Concha Andres. Sytuacja akademika była podobna do tej, jaką zastała w styczniu 1944 w Madrycie: niewykończony dom, kuchnia która nie działała dobrze, pranie które musiało być robione w łazience... I tak "Dora del Hoyo robiła wszystko: gotowała razem z Conchą Andres - kiedy kucharka złościła się z powodu zaproponowanego menu i nie chciała gotować - sprzątała, prasowała. Myła i woskowała drewniane podłogi, utrzymując je czyste i lśniące." [3]
Mimo to były szczęśliwe. W święto Trzech Króli - 6 stycznia - w Hiszpanii jest zwyczaj dawania sobie prezentów. Dora otrzymała prezent, który naprawdę jej się spodobał: egzemplarz "Drogi", jednej z pierwszych opublikowanych książek św. Josemaríi. Sama tak tłumaczyła, jaką rolę odegrała ta książka w jej życiu duchowym: "Byłam bardzo zachwycona „Drogą”, wiele razy organizowałyśmy czytania duchowe z fragmentami książki. O każdej rzeczy, o której słuchałam, myślałam 'To dla mnie". Lubiłam ją bardzo i przeczytałam całą za jednym razem. Nie poszłam spać dopóki nie skończyłam. Następnego dnia Nisa Gonzales Guzman (dyrektorka akademika)zapytała mnie: 'Podobała ci się „Droga?” Odpowiedziałam jej, że bardzo - że jak tylko zaczęłam ją czytać, nie mogłam jej odłożyć, dopóki nie skończyłam, ponieważ to wszystko było takie piękne."
Dora poczuła, że Bóg chce od niej czegoś więcej - że On prosi ją o całe serce. Miała prawie 32 lata. Wyjaśniła swoim rodzicom, że myśli o tym, aby oddać swoje życie Bogu w celibacie, by znaleźć świętość w zwykłej pracy pośrodku świata i wyjaśniła, że zamieszkała z innymi kobietami z Opus Dei. Obiecała rodzicom, że będzie do nich często pisać.
Po raz kolejny jej ojciec był tym, który doradził jej z rozwagą i jasnością. Powiedział, że jest na tyle dorosła, aby samodzielnie wybrać tę drogę, którą uważa za najlepszą, ale powinna to wcześniej dobrze przemyśleć. Jeśli zdecyduje się oddać swoje życie Bogu, to będzie decyzja na zawsze.
14 marca 1946 Dora poprosiła o przyjęcie do Opus Dei; 17 marca Concha zrobiła to samo. Były pierwszymi numerariami pomocniczymi na świecie, które miały się uświęcać, oddając się pracy domowej.
Święty Josemaría otrzymał ich listy w święto św. Józefa i jak później komentował, "Te dwa listy były najlepszym prezentem imieninowym, jaki dostał w ciągu całego swego życia" [4].
______________________________
[1] Dora del Hoyo, wywiad, wrzesień 2001.
[2] Wspomnienia Rosalíi López Martínez.
[3] Sastre, A., “De los Picos de Europa a la Eterna Ciudad del Tíber. Notes for a biographical sketch of Dora del Hoyo”, w: Studia et Documenta, Rivista dell’Istituto Storico San Josemaría Escrivá, 5 (2011), s. 270.
[4] A. Vazquez de Prada, Założyciel Opus Dei, tom II, s. 652.