Zarówno jedni jak i drudzy należą w równy sposób do prałatury, w której, jak w całym Kościele i w każdej jego części, zachodzi równość pomiędzy wszystkimi wiernymi w aspekcie ich godności i powołania chrześcijańskiego; a zarazem jest zasadnicza różnica względem święceń kapłańskich. Ta różnica jest podstawą organicznej współpracy między księżmi i świeckimi, co do misji Kościoła.

Pojmowanie prałatury jako instytucji złożonej jedynie z księży przeczyłoby zarówno rzeczywistości Opus Dei, jak i samej nowości i szczególnej roli prałatur. Taka wizja przyrównywałaby prałatury do stowarzyszeń księży do niej inkardynowanych. Takie instytucje są bardzo ważne w życiu Kościoła, ale w swej istocie różnią się od prałatur ze względu na ich charakter stowarzyszeniowy, przeznaczony jedynie dla księży.

Fenomen duszpasterski Opus Dei zawiera w sobie stowarzyszenie dla księży. Mowa tu o Stowarzyszeniu Kapłańskim Świętego Krzyża, nieodłączne od prałatury. W skład tego stowarzyszenia wchodzą kapłani prałatury jak i inni księża diecezjalni, którzy otrzymali powołanie do Opus Dei. Chodzi o wsparcie w ich powołaniu kapłańskim, bez tworzenia osobnej grupy, starając się, by ich posługa i praca na rzecz diecezji, czyli właściwego im miejsca służby w Kościele, były coraz płodniejsze, w pełnym i serdecznym posłuszeństwie biskupowi diecezjalnemu, jedynej władzy kościelnej od której zależą, oraz w braterskiej jedności z pozostałymi kapłanami.